Een poosje terug was het weer raak.
Ons gezin had een griepvirus te pakken, niet allemaal tegelijk, maar meer als
dominosteentjes. De natuur is slim, en onverbiddelijk. Er moet er altijd eentje
zijn om de rest in leven te houden. Ik was deze keer het eerst aan de beurt, en
eenmaal over het dieptepunt van de griep heen, kon ik aan de slag om de rest er
door te slepen. En zoals fysieke en mentale dieptepunten wel vaker tot nieuwe
inzichten kunnen leiden, daalde er dit maal een besef in. Met een hoofd als een
zak zand, strompelde ik de trap af met in mijn handen een emmertje waarvan aan
de kleur niet te zien was uit welke lichaamsopening het was gekomen. Evenmin
was het aan de geur te onderscheiden. Voorzichtig manoeuvrerend en het
speelgoed op de trap ontwijkend (de ernst van de gevolgen was niet te
overzien!), viel ineens het kwartje. In tegenstelling tot wat ik altijd had
beweerd tegenover kinderloze stellen die dat nog even wilden blijven, is het
ouderschap wel degelijk zwaar en moeilijk op zijn tijd. In de relaxte periode
met een schattig baby’tje en altijd iemand met de handen vrij, had ik het
allemaal nog een ontspannen walhalla gevonden. Maar die tijd is voorbij, met nu
twee ontzettend leuke handenbinders/sloopkogeltjes die je geen seconde rust
gunnen (deze column wordt in 84 fragmenten getypt).
Los van alles zijn kinderen het
mooiste wat je kan overkomen, een leven zonder kan ik me niet meer voorstellen. Alleen
soms is het met kinderen ook knetterhard werken, maar omdat het zo geleidelijk gaat,
durfde ik dat aan mezelf gedurende de toenemende drukte nooit toe te geven. Maar
nu kan ik er niet meer omheen. En dan doe ik het niet eens alleen!
Alleenstaande vaders en moeders, daar zouden ze eens een standbeeld voor moeten
oprichten. Aan de andere kant, het is niet alsof ze ooit tijd hebben om ernaar
te gaan kijken. Voor de alleenstaande moeders heb ik nog het meest respect, de
vaders kunnen wellicht nog op medelijden van de buitenwereld rekenen, een
moeder hoeft daar doorgaans niet op te rekenen. Voor het moederschap heeft de
natuur ze uitgerust. Dat ouders in de geschiedenis van de mensheid nog
nooit zoveel alleen moesten doen als vandaag de dag, wordt gemakshalve even aan
voorbij gegaan. En hoe zwaar je baan ook is, werkende ouders weten stiekem wel
beter. Opgelucht zitten we maandagochtend aan ons bureau, om in alle rust met
onze collega’s te kunnen praten over de werkdruk. En houden we die werkdruk
niet vol, dan kunnen we ons altijd nog ziek melden. Terwijl ik de afdeling HR
van het ouderschap nog nooit heb kunnen vinden.
Volgens mij is het zelden zo
lastig geweest om ouder te zijn als ooit tevoren. Waar het vroeger eveneens
zwaar was, kon je naar mijn idee minder verkeerd doen als ouder dan
tegenwoordig. Je kon je kinderen een mep verkopen wanneer je je geduld verloor,
je kon ze kostmisselijk roken op de achterbank van de auto waar meer smog
binnen was dan in Peking buiten, en je kon ze volproppen met suiker tot ze
ranja piesten. Die tijd is voorbij, via facebook, blogs, nieuwssites,
opvoedprogramma’s, schoolpleinmoeders, consultatiebureaus, en reclamecampagnes
wordt je duidelijk gemaakt wat je te doen staat. Time-in, triple P, de
Gordon-methode, cake zonder suiker, borstvoeding tot aan de basisschool,
lunchtrommels met meer vitaminen dan letters van het alfabet, etc. Je wordt als ouder gek
gemaakt met wat je kind nodig heeft. En de pest is, meestal hebben ze nog
gelijk ook. We weten inmiddels aardig goed wat ‘het beste’ is voor je kind,
alleen weten we nog niet hoe we dat allemaal voor elkaar krijgen. Hoe goed
bedoeld ook, alle adviezen kunnen ook een hoop schuldgevoel en onmacht teweeg
brengen bij de vaders en moeders die hun best doen maar die het niet altijd lukt.
Een beetje perspectief helpt
altijd. Een paar decennia geleden was het nog common practice dat, met verschrikkelijke gevolgen, kinderen in
ziekenhuizen maanden van hun ouders gescheiden werden op advies van de artsen.
In de jaren tachtig werden kinderen na de bevalling nog uit de buurt van de
moeder gehouden vanwege hygiƫne, en werden kinderen van fysieke mishandeling
nog ‘weerbaar’. We zijn een eind gekomen de afgelopen jaren, maar er is zeker
nog winst te behalen. En toch, met een flinke dosis liefde en goede bedoelingen
komt het met de meeste kinderen echt wel goed. Lieve ouders, jullie doen je
best, en ‘je best’ is soms goed genoeg. En mijn advies aan allen, met dank aan
Brigitte Kaandorp, mocht je een zwoegende moeder of vader zien lopen, steek dan
gewoon even je duim op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten