Waarom ik niet naar de ‘Leeuwinnen’ keek bij het EK werd mij onlangs
gevraagd. Mijn reactie was dat ik uit principe nooit naar vrouwenvoetbal kijk.
Een antwoord dat niet werd gewaardeerd. Maar het is waar. Ik kijk er uit
principe niet naar omdat ik het discriminerend vind. Er mogen namelijk geen
mannen aan meedoen. Overigens kijk ik ook niet naar mannenvoetbal, daar mogen
dan weer geen vrouwen aan meedoen en dat vind ik ook discriminerend. Ik hou
niet van sporten waar mensen buitengesloten worden.
Wat verheugd was ik dan ook toen ik tijdens het zappen op het WK atletiek
terecht kwam, waar ik een man zag winnen van een clubje vrouwen bij het
hardlopen. De commentator zorgde echter voor grote teleurstelling, toen hij
uitlegde dat degene die er met de gouden plak vandoor ging toch een vrouw bleek
te zijn. Wel een vrouw met een bedrieglijk mannelijk uiterlijk, maar goed, die zitten
er ook tussen. Toch jammer, dat het bij atletiek al niet veel beter gesteld is,
en dat ook daar vrouwen in aparte vrouwenclubjes voor vrouwenprijzen moeten
rennen.
Overigens is deze winnares, genaamd Caster Semenya, een goed voorbeeld
waarom het indelen van sport op sekse een onzinnige bezigheid is. Mevrouw
Semenya heeft vermoedelijk hyperandrogenisme, een label dat vrouwen krijgen die
extreem hoge testosteron waarden hebben. Aangezien testosteron bevorderlijk is
voor spiergroei, heeft ze hiermee een voordeel ten opzichte van andere vrouwen
met lagere testosteron waarden. Dat is niet leuk voor haar tegenstanders, maar
daar kan Caster niets aan doen natuurlijk. En dan is hyperandrogenisme maar één van
de vele ‘afwijkingen’ die het onderscheid tussen mannen en vrouwen vertroebelt.
Zo zijn er ook nog vrouwen met inwendige testikels, vrouwen die genetisch
mannen zijn maar zich als vrouwen ontwikkelen, en vele varianten waarin
genetische sekse niet overeenkomt met fysieke seksuele kenmerken. Aangezien er
geen heldere criteria zijn om te besluiten of iemand man, vrouw of iets er
tussenin is, kun je het maar het beste gewoon aan ze vragen. Wat mij betreft
mag iedereen dus overal aan meedoen waar hij, zij of eh... ij, zich goed bij
voelt. Het zal me benieuwen hoe het uitpakt als Jaap Stam zich meldt bij de
Leeuwinnen omdat ‘ie zich daar toch meer op zijn plek voelt.
Mijn voorkeur gaat uit naar een andere oplossing. Gewoon afschaffen die
vrouwensport. Eén competitie en iedereen mag meedoen. Dat lijkt me
ook het beste voor de emancipatie. Welke vrouw wil er nu naar haar
vrouwenbaantje voor een vrouwensalaris en vervolgens naar vrouwenvoetbal te
kijken op haar vrouwen-tv’tje? Niemand toch? Gelijke behandeling, maar dan ook
op alle vlakken. Dus gewoon gelijk trekken die hap, alle sporten gemengd en
voor iedereen toegankelijk. Dan kunnen we namelijk ook gelijk de paralympics
afschaffen. Wel zo fair voor de emancipatie voor onze ‘beperkte’ medeburgers.
Nu hoor ik u denken: ‘maar dan winnen vrouwen of andere beperkte burgers
toch nooit meer iets?’. Maar dat is een misvatting. Dat ligt aan het gebrek aan
creativiteit in de beschikbare disciplines bij reguliere sportevenementen. Die
zijn te veel afhankelijk van competitie op basis van fysieke kracht. In dat
opzicht is er weinig veranderd sinds een paar duizend jaar geleden blote mannen
in de zand lagen te worstelen bij de Olympische spelen in het oude Griekenland.
Daarom stel ik een aantal hedendaagse toevoegingen voor: rolstoelbasketbal,
limbodansen, polsstokhoogspringen met blinddoek, hinkelen, kleuters dresseren,
en ontsnappen uit escape rooms. Moge de beste winnen, man, vrouw, blind,
bejaard, hevig stotterend, met of zonder benen. Misschien wordt sport dan echt
weer de moeite om naar te kijken.
Maar het zal er voorlopig wel niet van komen. Tot die tijd, volg ik dan
maar de korfbalcompetitie.
