Dr. P.A. Bos, dat ben ik in de wetenschap, meestal bovenaan een artikel,
dat met een beetje geluk wordt gelezen door een vakgenoot ergens op deze
planeet, die bij toeval geïnteresseerd is in dezelfde details als ik. ‘Papapeterbos’
is wie ik thuis ben, meestal geroepen van achter een traphekje een etage hoger
op een tijdstip dat ik me toch echt nog liever een keer omdraai in mijn bed.
Twee totaal verschillende werelden, maar wel twee waarin ik me soms precies
dezelfde vragen stel. En die vragen, en de zoektocht naar antwoorden op die
vragen, wil ik delen. Wat maakt mensen tot wie ze zijn, en wat maakt dat ze
doen wat ze doen? Want ze doen vaak nogal raar… ze eten koeien en varkens, maar
knuffelen met honden en poezen, mannen die hun kinderen alleen in het weekend
zien vinden ze normaal, iemand die huilt in het openbaar een beetje eng, ze
worden boos op andere mensen in de auto, maar durven uit de auto niets te
zeggen. Vragen die kinderen zich kunnen stellen, en dat zijn meestal de
leukste.
Wat gaat er om in al die koppies? Kleuters kun je het vragen, dan zeggen ze
het meestal wel. Volwassenen niet, die bedenken een ‘reden’ waarom ze dingen
doen, die overigens meestal niet blijkt te kloppen. Maar die volwassenen kunnen
we wel in een hersenscanner leggen, hun DNA bekijken, hun hormonen bepalen, en
ze hele elegante experimenten laten doen om te kijken wat er gebeurt. We kunnen
ze onderzoeken, en proberen te achterhalen waarom ze doen wat ze doen. Met dat
idee ben ik ooit psychologie gaan studeren, en met dat idee doe ik nu onderzoek
naar sociaal gedrag, hersenen, hormonen, ouders en kinderen, en wat de invloed
is van gebeurtenissen vroeg in je leven op de latere ontwikkeling. Daar wil ik
het in ieder geval over hebben. Maar misschien ook over boswachters,
witteboordencriminelen, en darmflora… daar ben ik nog niet over uit… En net als in mijn dagelijks leven, waar
wetenschap en poep-luiers elkaar probleemloos afwisselen, zal ook op deze blog
het vaderschap zich doen gelden. En zo kan ik de hoogte- en dieptepunten van
wetenschap en ouderschap met jullie delen. Wetenschap doe je immers
uiteindelijk niet voor die ene vakgenoot aan de andere kant van de oceaan, maar
voor die generatie die weer een nieuwe generatie gaat maken met goede vragen!
